San Siro

Film jest pokazywany w bloku [1.] Cykl filmów Yuriego Ancaraniego

Film pokazuje legendarny mediolański stadion piłkarski, na którym swoje mecze rozgrywają dwa wielkie kluby: A.C. Milan i Inter Milan. Ancarani, jak we wszystkich swoich filmach i pracach wideo, patrzy na stadion z mało oczywistego punktu widzenia: niejako w oderwaniu od rozgrywanych na nim zawodów.

Obserwujemy krzątających się wokół stadionu ochroniarzy, rozstawianie barierek, przeciąganie kabli i podłączanie prądu, inspekcję karabinierów, poszukujących przed meczem niebezpiecznych przedmiotów w toaletach, podlewanie i naświetlanie trawy, przeganianie petardami hukowymi gołębi. Stadion powoli ożywa, zaczynają pojawiać się kibice, powoli wchodzący na swoje sektory. Zobaczymy także „pracujące” pod ciężarem kibiców betonowe trybuny filmowane od spodu. W żadnym momencie nie widzimy zawodów ani towarzyszących im emocji, jedynie piłkarzy w ciszy wysiadających z zaparkowanego gdzieś we wnętrzu stadionu autokaru i ze słuchawkami na uszach zmierzających w stronę szatni (wytrawne oko rozpozna charakterystyczną fryzurę Mario Balotellego – w 2014 roku napastnika A. C. Milan).

Reżyser i zarazem autor zdjęć w swoim charakterystycznym stylu zestawia zbliżenia detali z ujęciami kręconymi z odległości. Powoduje to, że – w połączeniu z odgłosami towarzyszącymi przygotowaniom do meczu i później już trakcie zawodów – stadion na naszych oczach ożywa. Staje się to również za sprawą dyskretnego montażu (Ancarani zawsze sam montuje swoje filmy, co pozwala mu zachować pełną kontrolę nad dziełem), który w delikatny, ale bardzo konsekwentny sposób prowadzi dramaturgię.

Film otwiera cykl filmowy „Święci Mediolanu” („Saints of Milan”). Artysta pracuje nad kolejną częścią tego cyklu, zatytułowaną „San Vittore” prezentującą tytułowe mediolańskie więzienie. Film, podobnie jak inne dzieła reżysera, prezentowany był zarówno w galeriach sztuki współczesnej, jak i na festiwalach filmowych.