Wspominając demony

Ta historia ma wiele warstw. Pierwszą, podstawową jest sam proces kręcenia filmu. Reżyser zamieszcza ogłoszenie w gazecie w Ramallah. Zgłaszają się pierwsi chętni, rozpoczyna się budowa scenografii, kłótnie wokół kompetencji na planie, pierwsze próby i zdjęcia, konsultacje i zmiana koncepcji. Drugą jest fakt, że scenariusz dotyczy procesu przesłuchań palestyńskich więźniów politycznych w więzieniach takich jak izraelska Al Moskobiya, a napiszą go sami aktorzy – byli więźniowie, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie. Trzecia nieunikniona warstwa rozegra się jako psychodrama, której uczestnikami mimowolnie staną się „aktorzy” w sytuacjach, które jako żywo przypominać będą to, co przeżyli na własnej skórze. Czwarta to dobrze znany eksperyment więzienny Philipa Zimbardo, który wykazał, że ludzie postawieni w sytuacji ekstremalnej zależności i stosunku siły, nadużyją swoich ról… Piąta to spiritus movens projektu, czyli motywacje, jakie tak naprawdę kryją się za tym projektem – przeszłość samego reżysera i jego pobyt w więzieniu Al Moskobiya 30 lat temu. Tych warstw jest więcej.

Swoim filmem Raed Endoni przypomina, że 750 000 Palestyńczyków było przesłuchiwanych przez Izrael od 1967 roku. Czyli co czwarty palestyński mężczyzna, a wielu wciąż znajduje się w więzieniach. Film zdobył Nagrodę dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego na festiwalu Berlinale, ale zebrał krytyczne opinie ze strony środowisk żydowskich, powołujących się na konieczność walki z terroryzmem. Magazyn „Variety” określił go jako obraz „problematyczny etycznie”.