Dziewięćdziesięcioletnia dziewczyna

Na oddziale geriatrycznym francuskiego szpitala Charles-Foix w Ivry-sur-Seine pod Paryżem, słynny choreograf Thierry Thieû Niang prowadzi zajęcia taneczne dla pacjentów z Alzheimerem. Większość pensjonariuszy przykuta do wózków lub silnie usztywniona ma bardzo ograniczone możliwości ruchu. Niang nie tańczy jednak dla schorowanych pacjentów, on tańczy razem z nimi.

Nie wykonuje mechanicznych gestów, ale pomaga im nauczyć się, jakie mięśnie biorą udział w danym ruchu, jak powiększyć zakres odczuwania własnego ciała i jak poprzez ciało przywołać dawne wzruszenia. Jedną z pacjentek jest 92-letnia Blanche Moreau, niegdyś pełna życia mieszkanka paryskiej dzielnicy Saint-Germain-des-Prés, a dziś przysypiająca nad posiłkiem leciwa kobieta. Muzyka, a przede wszystkim bardzo bliski kontakt z choreografem przypominają i rozpalają w niej na nowo uczucie zakochania.

Dzięki niezwykłej pracy kamery, która – bez jakiejkolwiek odczuwanej nachalności – towarzyszy bohaterom, widzimy jak ich schorowane ciała mikrogestami i drgnieniami reagują na dźwięki muzyki. Ten intymny portret grupy francuskich pacjentów eksploruje najbardziej podstawowe pytania dotyczące zdrowia, choroby, cierpienia, opieki i kondycji ludzkiej.