Mallory

Helena Třeštíkova to jedna z najważniejszych współczesnych reżyserek, twórczyni takich filmów jak „Rene”, „Marcela”, „Katka” czy „Prywatny wszechświat”.  Od lat pozostaje wierna swojemu autorskiemu stylowi – towarzyszy swoim bohaterom żyjącym na obrzeżach społeczeństwa przez wiele lat, odwiedzając ich i naprzemiennie dokumentując ich powikłane losy. Nie inaczej jest tym razem – film zaczyna się w 2002 roku, gdy poznajemy dwudziestokilkuletnią Mallory, heroinistkę z długim stażem. „Kochałam heroinę, tak jak kobieta kocha mężczyznę” – wyznaje.

Jak zwykle u Třeštíkovej, bohaterka, igrająca całe życie ze śmiercią, wykazuje się wysokim stopniem samoświadomości. W jej życiu wydarza się przełom – rodzi syna i to dzięki niemu postanawia wyrwać się ze szponów nałogu. Tak zaczyna się wieloletnia walka o normalność, niepozbawiona dramatycznych zakrętów, przemocy fizycznej i psychicznej ze strony kolejnych kochanków oraz bezdomności i przymusowego rozstania z dzieckiem. Ciężkie narkotyki dewastują psychikę na całe życie – historia Mallory jest tego wstrząsającym przykładem. To czeski rewers pamiętnego filmu Cezarego Ciszewskiego „Wolność jest darem od Boga”. Wieloletnia obserwacja i towarzyszenie fizycznej przemianie bohaterki przywołuje też przewrotnie na myśl słynny „Boyhood”.

Rozwód z narkotykami jest paradoksalnie najłatwiejszy – prawdziwa walka to zmierzenie się z wyzwaniami świata, lękiem towarzyszącym najdrobniejszym zadaniom. Třeštíková umie zmieścić cały świat w jednej bohaterce, która jest odurzoną bezdomną w koszulce Cannibal Corpse, pracownicą baru, niedoszłą samobójczynią, czułą matką, ofiarą psychopatycznych donżuanów, skromną, acz nieustępliwą petentką opieki socjalnej… Choć życie nie szczędzi jej razów, płonie w niej wewnętrzny ogień, który przyciąga ludzi – spotkanie z jednym z nich na pogrążonym w nocy moście Karola, okaże się dla niej przełomem…