Maszyny

Rahul Jain zabiera widzów do gigantycznej fabryki włókienniczej w Gudżarat w Indiach, aby za pomocą oszałamiających zdjęć opowiedzieć o współczesnym znaczeniu pracy, wyzysku i ludzkich kosztach masowej produkcji.

W filmie przekraczamy bramę fabryki tekstyliów w silnie uprzemysłowionej prowincji Sachin w Indiach, aby poznać zatrważające warunki pracy robotników i proces produkcji tkanin. Dopracowane wizualnie zdjęcia, przedstawiające pracowników fabryki z wyjątkową godnością, uhonorowano w Sundance w 2017 roku nagrodą w Konkursie Światowych Filmów Dokumentalnych.

W filmie jak w soczewce skupia się powszechny w Indiach wyzysk pracowników. Czas pracy często dwukrotnie przekraczający przyjęte normy, zatrudnianie dzieci, stawki wynagrodzenia od 2 do 5 dolarów za dzień, co przekłada się na miesięczne wynagrodzenie od 90 do 150 dolarów, pozwalające zapewnić tylko podstawowe środki do przeżycia, to najczęstsze warunki pracy w indyjskich fabrykach.

Dzięki rozmowom przeprowadzonym przez Rahula Jaina mamy możliwość wysłuchania dorosłych pracowników i zatrudnionych w fabryce dzieci. W filmie wypowiada się także właściciel fabryki. Te szokujące, często intymne, wypowiedzi niosą silny ładunek emocjonalny. „Moją jedyną satysfakcją jest to, że wszyscy umrzemy” – mówi o nierówności podziału zysków z produkcji tkanin jeden z pracowników fabryki w Sachin.

Rahul Jain stawia pytanie o warunki, w których mogłoby dojść do zmiany sytuacji zatrudnionych w fabrykach. Czy możliwy jest solidarny strajk? Film śmiało podnosi także kwestię odpowiedzialności twórców wobec portretowanych osób i stawia pytanie o możliwość uczestniczenia ekipy filmowej w procesie społecznej zmiany.