Monologi Wenus

Dwie duńskie reżyserki postanowiły zrozumieć własną seksualność. Ogłosiły casting na młode kobiety, które przed kamerą miały opowiedzieć o swoich seksualnych fantazjach. Okazało się, że zgłosiła się ich ponad setka. Początkowo miał być to materiał, na którego podstawie planowały nakręcić film o samych sobie. Miało im to pomóc w poznaniu własnej seksualności, pożadania i wiążących się z tym frustracji. Jednak utrwalone podczas wyznania dwudziesto- i trzydziestoletnich kobiet z Kopenhagi okazały się doskonałym materiałem na film – znakomitą wiwisekcją nie tylko psychiki i emocji, ale przede wszystkim zmysłowości i erotyki kobiety.

Film składa się z krótkich ujęć młodych Dunek, które odsłaniają przed kamerą swoje oblicze, pokazując, jak bardzo różnorodne są kobiety. Niektóre z nich, gdy opowiadają o seksie wybuchają nerwowym śmiechem, inne mówią o nim dumnie i odważnie, opisując swoich partnerów i doznania. Niektóre są skryte, a inne otwarcie ujawniają najbardziej nawet intymne szczegóły seksualnych fantazji. Dla jednych seks jest grzechem, dla innych – radością i spełnieniem. Ich wypowiedzi są szczere, pozbawione blokad i poczucia wstydu, tak często pojawiającego się w otwartych rozmowach na temat seksu. Reżyserki nikogo nie oceniają – kamera jest tylko niemym świadkiem rejestrującym to, co kobiety chcą powiedzieć, chwytającym rzeczywistość taką, jaką jest naprawdę. Nic nie jest zdefiniowane, nikt niczego nie wymaga, niczego się nie spodziewa. Nie ma też uproszczonych kategorii oceniania.

Film jest filozoficznym, niepozbawionym ironii obrazem współczesnej kobiety, która próbuje odnaleźć swoją tożsamość, odpowiadając na irracjonalne wymagania, jakie stawia przed nią współczesna kultura. Pokazuje, jak pokolenie młodych kobiet postrzega dziś siebie w kategoriach istot seksualnych. Pozostawia jednak więcej pytań niż odpowiedzi.