Póki jest jasno

Przejmujący portret Simona Fitzmaurice’a, utalentowanego młodego irlandzkiego reżysera, u którego w 2008 roku zdiagnozowano stwardnienie zanikowe boczne. Miał wówczas 34 lata, razem z żoną Ruth spodziewał się kolejnego dziecka i był u szczytu kariery – jego krótkometrażowy film „The Sound of People” został w 2007 roku zakwalifikowany do programu festiwalu filmowego Sundance. Miał jednak jeszcze coś – uporczywą chęć życia na przekór degeneracji ciała, do jakiego prowadziła jego nieuleczalna choroba.

Pomimo utraty kontroli nad mięśniami zdołał napisać książkę „It’s Not Yet Dark” i ukończyć w 2015 roku swój pierwszy pełnometrażowy film zatytułowany „My Name is Emily”. Wyreżyserował go będąc całkowicie sparaliżowanym, używał oczu i specjalnej komputerowej techniki, w której porozumiewał się ze światem za pomocą mrugania.

Film opowiada historię życia Simona, akcentując jego niezwykłą siłę do przezwyciężania trudności i ograniczeń ciała w walce z nieuleczalną chorobą. Wykorzystując bogaty materiał archiwalny, w tym nagrania i zdjęcia rodziny oraz znajomych, a także fragmenty kręconych przez Simona filmów rejestrujących ostatnie lata jego życia, zmienia się w poetycką kronikę jego śmierci. Ta rejestracja powolnego procesu umierania to jednocześnie apoteoza piękna życia samego w sobie – każdej chwili w życiu Simona, która bezpowrotnie przemija. Narratorem jest Colin Farrell, który czyta pamiętniki Simona z ostatnich lat jego życia i staje się niejako alter ego umierającego bohatera. Jednak ta poetycka filmowa celebracja przemijającego życia w każdym jego najdrobniejszym szczególe to również film drogi portretujący niezwykle silną miłość Ruth i Simona, której nie jest w stanie osłabić nawet śmiertelna choroba.