Those Shocking Shaking Days

Radykalny i bezkompromisowy esej filmowy o (nie)możliwości przedstawienia wojny. Punktem wyjścia jest wojna w Bośni i Hercegowinie, „najbardziej krwawy konflikt w Europie od zakończenia II wojny światowej” – jak podają podręczniki historii, utrwalone i powszechnie znane narracje. Czy jednak ten język, traktowany jako neutralny, nie wpływa na sposoby widzenia? Czy nie należałoby zrezygnować z jednoznacznych słów i obrazów na rzecz bardziej krytycznej refleksji? I czy w ogóle krytyczna refleksja o wojnie może zostać osiągnięta poetyckimi lub wizualnymi środkami?

Dlatego wbrew przyzwyczajeniom nie obejrzymy tu materiałów archiwalnych ze scenami wojennymi i zbiorowymi grobami, nie wysłuchamy wypowiedzi ofiar czy akademickich analiz konfliktu. Reżyserka konfrontuje nas samych – jako obserwatorów a zarazem konsumentów obrazów – zadając serię retorycznych pytań i prezentując np. obrazy niezamieszkałych, zniszczonych domów, zarejestrowanych na taśmie VHS, których znaczenia możemy się jedynie domyślać. Każde pytanie, a dokładniej podpis pod obrazem na dole ekranu, przynosi nowe pytanie i staje się metakrytyką filmu jako takiego.