Wsłuchaj się w ciszę

Dziewięcioletni Luka nie jest w stanie usiedzieć w miejscu. Jego nadpobudliwość psychoruchowa, ogromna i niespożyta energia, ale również wielość bodźców, które – sądząc po bogatej mimice – przetwarza jego umysł, powodują częste konflikty z otoczeniem. Wychowawcy stwierdzają od czasu do czasu, że pewnie tęskni za rodzicami lub jak to chłopak – musi czasem wdać się w bójkę. Tymczasem Luka jest niesłyszący. Wrodzona utrata słuchu zamyka jego chaotyczny i niespokojny świat wewnętrzny w ciszy własnego ciała.

Luka ma rodziców, jednak całym jego światem jest gruziński ośrodek dla dzieci z podobnymi niepełnosprawnościami, w którym się wychowuje. Zabawy, ćwiczenia taneczne, bójki, rozmowy z nauczycielami, przyjaźnie i pierwsze miłości z pozoru wydają się typowymi elementami dzieciństwa w każdych warunkach. Jednak jest jeszcze coś więcej – ten niesłyszący chłopiec marzy o tańcu i występach na scenie. Decyzja reżyserki o częściowym wyciszeniu filmu zmienia perspektywę i pomaga przeorientować naszą empatię na doznania małego Luki. Część wydarzeń pozostaje dla nas wyciszona i ograniczona tylko do dźwięków wydawanych przez chłopca. W innym momencie słyszymy muzykę i widzimy tańczących, którzy nie słysząc, próbują dopasować się do rytmu. Nieadekwatność tych światów i dysonans, jaki czujemy, staje się paradoksalnie metodą usłyszenia głównego bohatera.