Bez wyjścia

Przerażający obraz rzeczywistości w Iraku , filmowany z punktu widzenia zwykłego sanitariusza niemogącego pogodzić się z upadkiem swojego kraju. Obserwujemy efekty naznaczonej coraz większymi błędami polityki zachodnich mocarstw, starających się walczyć o wpływy w bogatym w surowce Iraku, pozostawiając po swoich „pokojowych” interwencjach kompletny chaos i spustoszenie oraz przestrzeń do rozwoju terrorystycznych organizacji.

18 grudnia 2011 roku ostatnie oddziały amerykańskie opuściły Irak. Amerykanie oraz państwa koalicyjne (w tym Polacy) zdestabilizowali państwo i zostawili za sobą chaos oraz przeciągający się konflikt zbrojny między zwalczającymi się irackimi siłami politycznymi. Dodatkowo w 2014 roku rozpoczęła się regularna kampania wojenna prowadzona przez sunnicką organizację terrorystyczną – Islamskie Państwo w Iraku i Lewancie (ISIS). Co te znane nam z gazet fakty oznaczają dla zwykłych mieszkańców Iraku? Film pokazuje, jak wygląda życie irackiego sanitariusza Noriego Sharifa żyjącego w tzw. trójkącie śmierci w centralnym Iraku. Nori kręci samego siebie – poznajemy spokojnego i radosnego ojca rodziny, pracującego jako pielęgniarz w jednym z irackich szpitali. Obserwujemy jego żonę i uwielbiające tańczyć przed kamerą dzieci, a przede wszystkim podejmowane za wszelką cenę próby zachowania pozorów normalności w coraz bardziej rozpadającym się świecie.

Po odejściu Amerykanów nadzieje na odzyskanie spokoju gasną. Wojna wcale się nie kończy, a do szpitala, w którym pracuje Nori, dowożeni są postrzeleni żołnierze oraz przede wszystkim omyłkowo ostrzelana ludność cywilna. Nori nawiązuje bliskie relacje z poszkodowanymi – przy okazji wizyt kontrolnych śledzi ich historie. Przez kolejne pięć lat rejestruje coraz bardziej napiętą sytuację, stopniowy upadek szpitala, w którym pracuje, ofensywę ISIS, konieczność ewakuacji i ucieczki przed nadciągającym frontem, tułaczkę po krajowych ośrodkach dla wojennych uchodźców.

Dzięki charyzmatycznemu bohaterowi obraz relacji z ogarniętego konfliktem zbrojnym regionu zyskuje jeszcze jeden aspekt. Śledząc coraz większe zaangażowanie, z jakim Nori dokumentuje swoje życie i otaczający go świat, widzimy jak na naszych oczach mężczyzna staje się dokumentalistą. Stopniowo kamera odgrywa w jego życiu coraz ważniejszą rolę. Od prostych rejestracji życia swojej rodziny dochodzi do wstrząsających zdjęć dokumentujących dewastację swojego kraju. Własne nagrania traktuje jako jedyną możliwość przekazania światu tego, co dzieje się wokół niego. Dzięki temu film staje się wstrząsającym obrazem tego, czym może być kino dokumentalne i jak dzięki niemu jednostka próbuje walczyć o pamięć i prawdę w ogarniętym wojenną pożogą wrogim otoczeniu.