Cameraperson

Mecz bokserski w Brooklynie, życie w powojennej Bośni i Hercegowinie, codzienność nigeryjskiej położnej – to niektóre z wplecionych w filmowy gobelin obrazów, które Kirsten Johnson rejestrowała na przestrzeni dwudziestu pięciu lat jako operatorka głośnych dokumentalistów.

Johnson współpracowała m.in. z Michaelem Moore’em („Fahrenheit 9/11”), Laurą Poitras („CITIZENFOUR”) i Tedem Braunem („Darfur Now”). W tym filmie obserwujemy także prywatne życie Johnson i jej relacje z matką chorą na Alzheimera. Reżyserka wykorzystuje obrazy, które nie pozwalały jej o sobie zapomnieć, nurtowały ją i były przyczynkiem do pytań o naturę relacji między dokumentalistą a portretowanymi osobami. W tym uszytym z filmowych skrawków eseju zostaje poruszone pytanie o relację między rzeczywistością przed kamerą a kreowaną w filmie dokumentalnym narracją. Esej łączy elementy filmu dokumentalnego, autobiografii i dociekań na temat etyki pracy dokumentalisty.

Materiał zdjęciowy wykorzystany w filmie Johnson rejestrowała m.in. w Bośni i Hercegowinie (zdjęcia pierwotnie powstały w ramach projektu „Women, War & Peace”), Nigerii („The Edge of Joy”, reż. Dawn Sinclair Shapiro) i Rwandzie („Wide Angle: Ladies First”, reż. Gini Reticker). Reżyserka podkreśla, że impulsem do realizacji filmu była świadomość wyjątkowego charakteru pracy dokumentalisty, któremu bohaterowie realizowanych filmów poświęcają czas i uwagę, i z którym dzielą się osobistymi przeżyciami. To praca, która wymaga pewnego stopnia intymności – która jest bliska relacjom rodzinnym, ale jednocześnie nie jest z nimi tożsama. Johnson zdaje sobie sprawę także z tego, że nie jest w stanie kontrolować sposobu wykorzystania swoich zdjęć w przyszłości. A filmy, do których powstania się przyczyniła, mogą na trwałe zmienić wizerunki portretowanych osób i w konsekwencji ich życia.

Film Johnson to zarówno poruszająca opowieść dającą wgląd w osobiste doświadczania świata zza kamery filmowej, jak i dogłębna analiza procesu fotografowania.