Dugma: przycisk

Gdy Amerykanie zabili Osamę bin Ladena, w jego komputerze znaleziono wiadomość o następującej treści: „W Europie jest ten norweski dziennikarz, który był u talibów w prowincji Kunar. Pokazał, że są istotami ludzkimi, jedzą, żartują, mają dzieci”. Ten norweski dziennikarz to Paul Refsdal. Przez ponad trzy dekady przypatrywał się z bliska funkcjonowaniu różnych zbrojnych organizacji partyzanckich, dzięki czemu zwrócił uwagę na ogromną dysproporcję między tym, jak zachodnie media przedstawiają grupy powstańcze oraz tym, jak on sam postrzegał ich członków.

Wedle Refsdala organizacje, które służą interesom Zachodu przedstawiane są jako bojownicy o wolność. Te zaś, które walczą przeciwko nim, to grupy terrorystyczne i przestępcze. „Znalezienie pozytywnego lub nawet sprawiedliwego podejścia do takich grup w zachodnich mediach jest rzadsze niż spotkanie jednorożca na ulicy”. Dlatego sam postanowił stanąć za kamerą i pokazać intymny portret partyzantów. Film jest drugim obrazem reżysera (po „Taliban – Behind the Masks”), który przedstawia sylwetki czterech zamachowców-samobójców z Al Kaidy. Abu Qaswara al Mak, Abu Basir al Britani (nawrócony na islam Brytyjczyk) oraz ich dwaj towarzysze oczekują na swoją kolej, by nacisnąć przycisk i zdetonować ładunek wybuchowy w samochodzie-pułapce w jednym z syryjskich miast. Lista męczenników jest jednak długa, a młodzi mężczyźni mają wiele czasu na przemyślenia.