Moje drugie ja

Uroczy portret trójki szatniarzy z oper Wiednia, Odessy i Mediolanu. Każde miasto ma swoje kultowe postaci, pracujące w obsłudze przybytków kultury. Reżyserzy wybrali trójkę z nich, żeby przyjrzeć się życiu osób pracujących na zapleczu wielkiej sztuki.

W każdej z portretowanych osób delikatnie odbijają się cechy narodowego charakteru. Austriak jest do bólu racjonalny i zorganizowany, oddany konsekwentnie swoim pasjom. Włoch rozpolitykowany, jakby wyjęty z dzieł neorealizmu, Ukrainka jest przywiązana do rodziny, dbająca o perfekcyjny wygląd i skora do wzruszeń. Towarzysząc bohaterom, zaglądamy pod podszewkę codzienności, nasłuchujemy podawanych w pogodnym tonie historii o miłościach, iPhonach, gotowaniu risotto i wojnie o niepodległość Włoch. Uwagę twórców przykuwa zarówno historia o mediolańskim anarchiście zamordowanym przez policję w ‘69 roku, jak o wnuczku wybierającym się na studia kosmiczne do dalekiej Moskwy. To nostalgiczne spojrzenie na świat, który zaraz zniknie – dehumanizujący się rynek usług w pierwszej chwili zlikwiduje właśnie takie miejsca pracy.

Bohaterowie filmu to prawdziwi ludowi mędrcy, obdarzeni charyzmą, kochający swoją pracę. Docenia to ich klientela – dialogi z nią to jeden z najsmakowitszych fragmentów filmu. Powtarzalność gestów, celebracja chwili, świat trochę obok pędzącej nowoczesności – twórcom filmu udało się sportretować rzeczywistość będącą od naszej na wyciągnięcie ręki.