Bóg wie, gdzie jestem

Właściciele starego opuszczonego domu w bogatym stanie New Hampshire, chcąc po długiej zimie sprawdzić stan swojego rodzinnego domu, odnajdują w nim zwłoki kobiety w średnim wieku. Policja wyklucza morderstwo. Kobieta najprawdopodobniej zmarła z głodu. Przy zwłokach śledczy odnajdują notes z zapiskami zmarłej. Autorka dziennika to Linda Bishop: zbiegła ze szpitala psychiatrycznego cierpiąca na dwubiegunówkę pacjentka, która najwyraźniej zagłodziła się na śmierć. Co pchnęło ją do takiego czynu? Dlaczego nie szukała pomocy u widzianych z okna sąsiadów? Czemu skazała się na przerażającą śmierć?

Film opiera się na narracji z offu: ekspresyjnie czytanych przez aktorkę Lori Singer fragmentach dziennika Lindy Bishop i ilustruje ją impresyjnymi, niezwykle malarskimi, zdjęciami z wnętrza i okolic domu, w którym znaleziono zwłoki. Całość spinają wywiady z rodziną, znajomymi i policjantami, dając poruszający obraz życia wrażliwej kobiety z zaburzeniami psychicznymi. Poznajemy jej córkę, przyjaciół, lekarzy, nawet ludzi, którzy poznali ją jako bezdomną próbującą kierować ruchem turystów na Ground Zero w Nowym Jorku. Film pokazuje, jak w USA traktowane są osoby chore psychicznie i bezdomne, jak system ubezwłasnowolnia pacjentów i jak to jest możliwe, że w najbardziej rozwiniętym na świecie społeczeństwie ktoś ucieka z zakładu psychiatrycznego i całymi tygodniami, w wyjątkowo srogą zimę, żywiąc się jedynie jabłkami, wegetuje w opuszczonym domu znajdującym się w gęsto zaludnionym terenie. Czy tej tragedii dało się zapobiec? – zdają się pytać autorzy filmu. Pojawiają się też prowokujące pytania filozoficzne o istotę wolności obywatelskiej osób chorych psychicznie – jeśli czyjś umysł jest zniewolony, w jaki sposób może taka osoba wyrażać i realizować wolną wolę? Oficjalne motto stanu New Hampshire brzmi “Live Free or Die” – “Wolność albo śmierć”. Linda postanowiła być wolna, ale jej choroba psychiczna sprawiła, że ta decyzja okazała się tragiczna w skutkach.